Jeszcze nie tak dawno szczęściarzem nazywano osobę, która była podpięta do linii telefonicznej i posiadała w domu ciężki aparat z okrągłą tarczą do wykręcania numerów. Innym musiały wystarczyć wyprawy do budek telefonicznych, których wówczas pełne były ulice miast i miasteczek. Nikogo nie zaskakiwał fakt, że człowiek zawsze miał w portmonetce żeton do budki, a żelaznym punktem wyprawki wszystkich dzieci jadących na wycieczkę szkolną była karta telefoniczna.